Beautiful Bohol

Inmiddels ben ik al weer ruim twee maanden op de Filipijnen. Tot nu toe vooral in Manila en omgeving geweest, maar daar kwam verandering in. Ik had een week vrij, en ben naar Bohol geweest, een eiland op een uurtje vliegen.

Aardbeving
Dit eiland is afgelopen oktober helaas getroffen door een enorm zware aardbeving, veel mensen zijn nu druk bezig met het opnieuw opbouwen van hun huis. Een van de projecten op Bohol helpen wij door er af en toe vrijwilligers heen te sturen. Mijn bezoek was dus niet alleen maar vakantie. Ik wilde graag zien wat er al gedaan was en waar nog behoefte aan is.
Nestor, de founder van de Bohol Quake Assistance (BQA), heeft me laten zien wat hij en zijn medewerkers doen. Ze hebben als doel om die mensen te bereiken die niet door andere organisaties worden bereikt ‘reach the unreached’. (https://www.facebook.com/boholquakeassistance?ref=br_tf)
In een van de gebieden waar ik ben geweest trof hij 15 families aan die in een bushalte waren gaan wonen omdat alle huizen kapot waren en elektriciteit en stromend water niet meer werkten. Geen enkele hulporganisatie had dit gebied nog weten te bereiken. Op de plek waar de mensen voor de aardbeving woonden kan niet altijd een nieuw huis gebouwd worden omdat er te veel scheuren in de aarde zaten waardoor het onveilig kan zijn. Er zijn nog altijd naschokken hier op Bohol, toen ik er was heb ik een lichte schok gevoeld (ik voelde het gebouw bewegen maar dacht dat het kwam doordat er een zware vrachtwagen voorbij kwam…). Inmiddels staan de eerste huizen voor deze 15 families er en beginnen mensen hun leven opnieuw op te bouwen. Nestor laat me zien dat de mensen al beginnen hun huizen op te fraaien. Er worden tuintjes aangelegd en gordijnen gemaakt. Dit is een goed teken volgens Nestor omdat het laat zien dat mensen zich thuis voelen en aan hun toekomst bouwen.
Ik vind de manier van werken van BQA erg goed. Ze leggen veel verantwoordelijkheid bij de lokale mensen neer. In ieder dorp wordt gezocht naar een vertegenwoordiger, deze persoon is het doorgeefluik voor info. Er wordt gevraagd welke materialen er nodig zijn, en mensen moeten zelf regelen wie het huis gaat bouwen. Terplekke zijn vaak veel goede timmerlui, dus het is eigenlijk vreemd om mensen van buitenaf dit te laten doen. Daarnaast kunnen mensen zo zelf beslissen wat ze met de materialen doen en hoe ze hun huis vormgeven. Nestor vertelt me dat ze het dorp ook zelf laten beslissen wie er als eerst geholpen wordt, want hoe bepaal je als buitenstaander bij wie je begint. Eén van de dorpen wees het huis aan van een ouder stel met een dochter die door de aardbeving verlamd was geraakt, men was er unaniem over dat dit huis het eerst af moest zijn.
De huizen die ik zag waren vrij klein, volgens officiële internationale standaarden zijn het ‘tijdelijke’ huizen. BQA kiest er toch voor om deze huizen te bouwen omdat het een stuk goedkoper is en sneller dan huizen die volgens officiële standaarden door kunnen voor een permanent huis. Daarnaast zijn het volgens internationale standaarden misschien tijdelijke huizen, maar veel mensen hier leven altijd in kleine huisjes gemaakt van lokale materialen. De huizen worden zo gebouwd zodat families later zelf de huizen kunnen uitbreiden, met extra materialen die ze vanuit hun oude huis halen. Het kleine huisje is een begin, de kern, het geeft mensen een plek om vanuit verder te bouwen en ik zie overal om me heen hoe zeer dit wordt gewaardeerd.
Een hele indrukwekkende dag, en heel mooi om te zien hoe BQA te werk gaat. Overal werd ik zo hartelijk ontvangen, en de mensen bedankten me steeds weer voor de hulp. Eerst schaamde ik me een beetje, want ik had persoonlijk niet heel veel bij kunnen dragen. Maar later besefte ik na een gesprek met Nestor dat ik in zekere zin liet zien dat deze mensen niet vergeten zijn. Mensen lieten trots hun huis zien en bedankten me voor mijn aanwezigheid. Wat een positiviteit.

Overnachten bij Gastgezinnen
Hoe dubbel het misschien ook klinkt, ik heb op dit eiland ook een geweldige vakantie gehad. Ik heb bij verschillende gastgezinnen geslapen en zo veel van het eiland gezien en leuke mensen ontmoet. Het eerste gezin woonde midden tussen de rijstvelden. De buurman heeft me het dorp laten zien en me meegenomen naar een basketbal toernooi. Toen ik thuis in mijn bed lag hoorde ik de meisjes nog steeds gillen als hun favoriete speler scoorde :).
Een ander gezin woonde dicht bij een wit strand en mijn gastzusjes namen me mee naar een waterval en samen hebben we zandkastelen gebouwd. Ze probeerden me ook te koppelen aan de bouwvakker die de ingestorte schuur probeerde te repareren, maar deze jongen was zo verlegen dat hij steeds wegdook als hij mij zag, haha. Op de Filippijnen is het trouwens niet vreemd als één van de eerste vragen die mensen je stellen is ‘ hoe oud ben je’ of ‘ben je getrouwd’. Als ik vertel dat ik geen man heb snapt niemand daar iets van en wordt er direct druk gebrainstormd over wie ze in de aanbieding hebben. De meisjes van het gastgezin deden ondertussen erg hun best om mij Filipijns te leren. Ze hebben hele woordenlijsten voor me gemaakt. Het begon met woorden die ze om zich heen zagen; rijst, zon, bloem, varken, maar op een gegeven moment was het lastiger om nieuwe woorden te bedenken. Opeens zegt het jongste meisje trots dat ze nog een woord weet en ze schrijft op ‘iw – yek’. Als ik vraag wat ‘iw’ is zegt ze verbaast, ken je dat niet; iieeuuw, van als er iets vies is. Ik moet hard lachen, en vertel haar dat je het Filipijnse woord ‘yek’ ook in Nederland kunt gebruiken :)


Chocolat Hills, Tarsiers en Schildpadden
Bohol is een prachtig eiland en is goed te bereizen, hoewel de bus soms wel te breed lijkt voor de smalle weggetjes door te rijstvelden. Maar dat leek alleen maar zo, waar een wil is is een weg zo blijkt. Als de wegen echt te smal zijn kun je een habal-habal nemen, achterop de brommer.
Op het eiland heb ik de Chocolat hills geklommen, deze bergen waren nu nog groen, maar aan het eind van het droge seizoen worden ze bruin, en lijkt het op grote bergen van chocolade. Op één van deze bergen kwam ik twee leraressen uit Manila tegen die me, nadat ze met me op de foto waren geweest en hoorde dat ik vrijwilliger was, een lift terug aanboden. Heel relaxed, want zo konden we stoppen waar we wilden en kon ik ook de tarsiers zien. Hele kleine beestjes, een soort van aapjes, maar toch niet. Ze hadden ook wat weg van Gollum, ‘my precious…’.
De natuur is werkelijk super hier, lichtgroene rijstvelden, donkergroene palmen een helder blauwe lucht met af en toe wat wolkjes. Maar het meest mooi van alles is wellicht nog wel de zee. Zo blauw had ik de zee nog niet gezien. Een Filippina nodigde me uit om samen met een aantal vrienden van haar een boot te huren. We hebben dolfijnen gezien, gesnorkeld tussen vele vissen en uiteindelijk hebben we zelfs een paar schildpadden gezien, zo gaaf! Op één van de eilanden hebben we zelf een lunch in elkaar geflanst van de vis die we vroeg in de ochtend op de markt hadden gekocht. Later bleek dat de rijst die ze bij zich hadden om 3 uur ‘s morgens nog was gekookt; een Filippino gaat nooit ergens heen zonder rijst. Ze snappen niks van ons, lunchen met brood?? :)

Kortom het was een geweldige tijd op Bohol. Ik kan iedereen aanraden om hier eens heen te gaan. Heb je binnenkort al plannen, en heb je tijd? Hulp met de wederopbouw is nog steeds van harte welkom, en je steunt de bevolking ook door in bij een lokaal gastgezin te verblijven.
xx