Fascinating Philippines!

Ik ben alweer bijna een maand op de Filipijnen, de tijd vliegt echt voorbij! Ik zal jullie een beetje ‘bijpraten’ over de afgelopen weken. Ik probeer het kort te houden… maar jullie kennen me, als ik eenmaal aan het praten ben ;)

Doordeweeks werk in voor WorldActivity Philippines. Na een maand begin ik een beetje door te krijgen hoe alles precies in elkaar steekt, en kan ik ook langzaam zelf dingen gaan regelen. Omdat Juliette, waar ik voor werk, ook Smokey Tours leidt ben ik daar ook af en toe voor bezig. Gisteren hebben we bijvoorbeeld de hele dag op een markt gestaan om de mensen in Manilla te vertellen over de tours, en souvenirs te verkopen van gerecyclede blikjes en rijstzakken.
Daarnaast zijn we hard bezig met het klaarmaken van ons nieuwe kantoor. Juliette werkt nu vanuit huis, maar binnenkort hebben we een eigen plek, centraal gelegen in een Sopping Mall. Dit kantoor moet echter nog wel ingericht worden, dus we zijn al een paar weken bezig met het uitbikken van vloertegels, het verven van muren en het afvoeren van afval. Het is een hele klus, maar geeft je wel een inzicht in de ‘achterkant’ van de Mall.
We mogen alleen buiten openingstijden werken en zijn er dus regelmatig ’s nachts. Voor mij als antropoloog fascinerend! Als je de personeelslift neemt kom je in een hele andere wereld terecht, één van stinkend vuilnis en bureaucratie. Daadwerkelijk overal moet je een permit voor aanvragen (om een zak afval neer te zetten, om de auto naast deze zak te parkeren, etc, etc). ’s Nachts wordt al het afval van de Mall verzameld, en op grote stapels in de kelder neergegooid. Vrachtwagens halen het vuilnis op en jonge jongens zijn uren zorgvuldig bezig om al deze zakken vol druipende sappen en stinkende voedselresten op te stapelen. Dit is blijkbaar waar ‘smokey mountain’ begint. Ik vind het lastig om te zien hoe deze jongens moeten werken terwijl het winkelende publiek vrolijk door shopt.. Maar ook hier blijven de jongens vrolijk en helpen ze me meteen zodra ze zien dat ik met een zware zak puin worstel. Ik kan zeer zeker wat leren van deze superpositie mentaliteit!

In de weekenden probeer ik wat te zien buiten Quezon City. Ik ben het eerste weekend mee geweest met mijn ‘gastgezin’ (Brady en Irina) naar een waterval. Hier wil Brady misschien een stuk land kopen om een hotel op te bouwen. Het was een mooie groene omgeving, lekker om een dagje uit de stad te zijn. Vorig weekend ben ik naar een dolfijnenopvang geweest.
Er waren twee dolfijnen binnengebracht die 24 uur per dag verzorging nodig hebben. Ik was die dag PA van Scarlett, een dolfijn die niet meer zelf kon zwemmen doordat ze gewond was geraakt door ‘dynamite fishing’. Vissers proberen zo in één keer veel vis te ‘vangen’ door dynamiet af te laten gaan onder water. Deze erg schadelijke vorm van vissen dood of beschadigt alles in de omgeving, inclusief koraal en dieren zoals dolfijnen.
Mijn taak bestond uit het nat houden van de rug van Scarlett, doordat ze in een zwemvest drijft kan ze snel verbranden. Deze taak was aan mij wel besteed, ik weet immers hoe het is om te verbranden ;). Daarnaast was het ieder uur tijd voor een staartvin massage en het tellen van de ademhaling. Tussendoor moesten we noteren hoeveel ze plaste en poepte. In het begin was ik nog bang dat ik dat niet zou zien, want tja, hoe poept een dolfijn? Maar al snel werd duidelijk dat je het niet over het hoofd kon zien. Daarna gezellig ‘stofzuigen’ met de onderwater stofzuiger om alles weer op te ruimen. Mijn boeren- en zorgachtergrond kwamen goed van pas, want de Filipijnse vrijwilliger had een lichte poepvrees… haha.
Het was een hele leuke dag, ook mooi om te zien hoe Scarlett al langzaam verbeterde. We hebben haar medicijnen en vis gegeven samen met de lokale dierenartsen. Misschien ga ik komend weekend terug, omdat ze nog steeds vrijwilligers nodig hebben. Wie weet wordt ik nog een ware dierenvriend!
Ik heb voor over een maand een weekje Bohol geboekt. Hier was nog voor de tyfoon een aardbeving, en mensen hebben in sommige gebieden nog steeds geen water, en huizen worden langzaam weer opgebouwd. Ik wil hier een paar dagen gaan helpen, en ook inventariseren wat er nodig is, want wij (WolrdActivity Philippines) willen graag vrijwilligers naar dit gebied sturen. Mocht je mensen kennen die willen helpen, let me know, want wij kennen inmiddels wat mensen die echt goed hulp kunnen gebruiken!

Ondertussen geniet ik volop van de grappige Filipinos! In de supermarkt wordt de muziek bijvoorbeeld opeens onderbroken voor een gebed, en wordt er bedankt voor de goede omzet van die dag.
Ik ben inmiddels ook redelijk ingeburgerd. Ik loop van Mall tot Mall, zodat ik zoveel mogelijk uit de zon blijf en in de airco en door de stad verplaats ik me met de Jeepney: lange jeeps met bankjes achterin die bepaalde routes rijden. Het is vaak een beetje proppen, soms zit je half bij iemand op schoot, maar het is wel gezellig. Gisteren zaten we in een Jeep waarbij de chauffeur zijn hele familie had meegenomen. Twee kids en zijn vrouw zaten naast hem spelletjes te spelen, en de man (die misschien nog een tand in zijn mond had) wees ondertussen naar van alles en nog wat op straat en lachte gezellig met zijn kids. Als chauffeur moet je overigens wel kunnen Multi-tasken! Je moet je manoeuvreren door het verkeer, terwijl je wisselgeld geeft aan de passagiers en oplet of er mensen in of uit moeten…

Zo dat was het voor deze keer! Ik ben benieuwd hoe het met jullie in NL gaat! Hou me op de hoogte!

xx